ความทรงในจำในวัยเด็ก...สร้างแรงบันดาลใจในปัจจุบัน

27 มีนาคม 2551

>>เมื่อสมัยก่อนตอนช่วงประมาณอายุ 4-5 ขวบ(ยังอุตส่าห์จำได้อีก)ผมมีชุดผ้าปูที่นอนอยู่ชุดหนึ่งผมชอบมันมาก เป็นผ้าฝ้ายสีขาวมีลวดลายรูปรถยนต์แบบต่างๆนานา เช่น รถเก๋ง รถเต่า รถบรรทุก รถตู้ รถคอนเทนเนอร์ มีสีสันสดใสเรียงรายกันอยู่บนผืนผ้า จำได้ว่าตอนนั้นชอบหากระดาษมาวาดตามแบบ หรือไม่ก็ขีดเขียนบนกำแพงตามประสาเด็ก ตอนนอนก็จะต้องจ้องดูรถแต่ละคันจนเคลิ้มหลับไป


--+ลายผ้า


--+ชอบ...อยากได้

>>และเมื่อประมาณเดือนมิถุนายน ปี2549 ผมก็ได้มีโอกาสไปชมนิทรรศการ "Marimekko", "แล้ง หนาว...แต่เร้าใจ" ที่TCDC กับเพื่อนๆทั้งห้องที่เรียนวิชา "Contemporary Issue in Communication Design" อาจารย์ที่สอนวิชานี้เขาให้ไปดูแล้วทำรายงานส่ง ผมก็ได้บังเอิญเดินไปพบกับผลงานออกแบบลายผ้าชิ้นหนึ่ง ซึ่งมันเป็นแบบเดียวกันกับชุดผ้าปูที่นอนตอนห้าขวบของผม!! มันทำให้ผมตื่นเต้นมากในตอนแรกเห็น และรู้สึกอยู่ในใจว่า "เห้ย..นี่แม่กูก็มีดีไซน์เหมือนกันนะเนี่ยะซื้อของมียี่ห้อมาให้ลูกใช้ด้วย" ผมยืนดูลายผ้าชิ้นนั้นอยู่พักหนึ่ง แต่ก็อดที่จะคิดถึงเมื่อวัยเด็กไม่ได้ ยิ่งมองก็ยิ่งชอบมัน เขาออกแบบได้เรียบง่ายมากใช้แค่รูปทรงเรขาคณิตง่ายๆไม่ซับซ้อน ใช้สีขั้นพื้นฐานธรรมดาๆแต่สามารถทำให้สวยได้

>>กลับมานั่งคิดว่าอยากเอาไปทำเป็นลายเสื้อใส่เล่น แต่ว่าไม่ได้มันมีลิขสิทธิ์ และมันก็อาจดูเป็นเสื้อเด็กเกินไป จึงขอถือโอกาสเอาแบบไปเป็นแรงบันดาลใจในการออกแบบก็แล้วกัน

ไป ไง ดี!!
>>เป็นชุดภาพตัดทอน (Pictogram) ของยานพาหนะที่ใช้กันอยู่ทั่วไปในกรุงเทพฯ ได้แรงบันดาลใจมาจากลายผ้าของ Marimekko ออกแบบโดยใช้ความหนาของเส้นรอบนอกที่เท่ากันทั้งหมด(Mono weight stroke) ใส่รายละเอียดปลีกย่อยด้วยรูปทรงเรขาคณิตพื้นสีไม่มีเส้นรอบนอก เปลี่ยนรูปแบบของยานพาหนะให้อยู่ในบริบทของกรุงเทพฯ ใส่เนื้อหาที่ร่วมสมัยเข้าไปในชุดภาพประกอบเล็กๆสองชุด


--+ไป ไง ดี!!


--+ไปแบบถูก, เร็ว


--+หรือจะไปแบบช้า, แพง (โลกร้อนด้วย)